Юу ч хийхгүй байх муухай... юу хийхээ мэдэхгүй байх бүр айдас төрүүлмээр. Ямар ч шалтгаан гэх зүйл үгүй байхад сэтгэл тавгүйтээд байх юм. Би ганцаардлын мэдрэхээрээ ганцаараа байхыг илүүд үздэг. Тэгээд өөрийн мэдэлгүй л энэхүү мухрын өрөөрүүгээ тэмүүлдэг. Юунаас болоод байгаагаа ойлгохгүй байгаа болохоор бичие гээд ч бичих юмаа олж ядан суухдаа өмнөх бичлэгүүдээ эргэж уншлаа. Анзаарахнээ би их завгүй байх үедээ, хэцүү гээд зовлон тоочиж байхдаа бичсэн сэтгэгдлүүдээ уншаад дараа нь төгсгөлийг нь санахаар сайхан болж сэтгэл онгойж байна. Нэг бичлэг дээрээ бичжээ... угийн нийгмийн хүрээлэл сайтай хүний хувьд гэж ирээд л.ккк. Тийм байсаан байсан. Одоо харин эсрэгээрээ олны дунд байхаас залхдаг, хол зай, цаг хугацааны зааг, ажил амьдралын шаардлагаар гэх үү найз нөхөдтэйгөө ч уулзаж чадахгүй болжээ. Уулзсан ч өмнөх шигээ ойр дотно биш дээрээс нь ойлголцохоо байж осолдохгүй л уулзах ёстой гэсэн ёсзүйд тулгуурлан дүр исгэх нь ихсэх боллоо. Уулзаагүй удсан, хол байдаг зэргээс үл хамааран найзаа гэсэн дотночилох сэтгэл хэзээд хэвээрээ байвал тэр хүнийг жинхэнэ найзаараа тооцож болдог юм бол гарын 5 хуруунд тоологдох болсон нь гомдмоор аж. Мөн хэт сэтгэл хөдлөлдөө хөтлөгдөн бичсэн бичлэгүүдээ уншаад заримдаа инээмээр, шүүмжилмээр, ичмээр, үгүй байлгүйдээ гэж бодохдоо өөрөө бичсэндээ эргэлзэх бодол ч орж гарна. Ингээд бодохоор хүнд өдрийн тэмдэглэл, өнгөрснийг гэрчлэх баримтууд байх нь нэг талаас дурсамж нөгөө талаас сургамж нийлээд миний амьдралын түүхийг бүтээнэ.Гайхалтай юм шүү. Хожмоо шинжлэх ухааны биш ч амьралын ухааныг таньж мэдэхэд тустай энгийн хирнээ дорвиун бүтээл туурвих хүсэл мөрөөдөл минь чухам эндээс эхлэлтэй гээд ярих үе хэзээ болоо?
No comments:
Post a Comment