Маргааш удирдлага төслийн тайлан хамгаалалттай байхад ppt -ээ ч бэлдээгүй сууж байдаг. Мөн таарч дээ. Бас болоогүй блогтоо юм сараачсан шиг сууж байна. Бодол огт төвлөрөхгүй ягаад гэдэг асуултаар дүүрэн байна. Ягаад би ийм шунал сэтгэлгүй, сэтгэл хөдлөлгүй болчихвоо?
Ягаад надад бусад охидын адил авмаар санагддаг эд зүйлс, авлаа гээд баярладаг сэтгэл ханамж, хөөрөл үгүй юм бэ? Сэтгэл минь ингэж хоосорч итгэл алдраад юунд ч тэмүүлэхгүй, ач холбогдол өгөхөө байсан нь юуных юм бэ? Сэтгэлтэй залуугаа холдоод явахад нь ч хориглож мэдэхгүй, өөр хүнтэй хамт байгааг нь хараад ч хардаж харамлахгүй, надад юу тохиолдов оо.
Тэглээ гээд архи ууж, мансуурах хүсэл огтхон ч алга, олон юм бодож тойлгойгоо гашилгах чадал үнэндээ алга. Үхсэн юм шиг л унтаж цаг барана гэхээр цаг хугацаа даанч хайран, өглөө эрт гарч аахар шаахар ажил хөөцөлдөж явж байтал өдөр өнгөрнө. Бүтээсэн юмгүй ч бас бүтэлгүйтсэн зүйлгүй. Зорилгогүй гэвэл арай ч биш, бодсон юм байгаа.Золбоолог эрч хүчтэй байдлаа алдаагүй, ихэнхдээ л хаа ч явсан цоглог хэвээрээ. Гэхдээ нэг л хоосон, сэтгэл хангалуун биш... Аавдаа эрхэлж, ээжээрээ тойглуулж, эдийн дээдийг хэрэглэж, идээний дээжийг хүртэж яваа би жаргал даахгүй байгаагийн шинж үү? Тийм л байгаасай. Тэгвэл үүнд зөвхөн би буруутай.
Хүн Л ЮМ ЧИНЬ надад баярлаж гуниж, уйлж дуулж, уруудаж өгсөхийн аль нь ч тохионо. Хоосон ирээд хоосон буцах л үнэн хойно хүн хүнээ хайрлаж, хүнлэг, өгөөмөр байж ягаад болохгүй гэж? Юуны төлөө үсээ зулгааж, үйлээ үзэж, унаж тусан ажиллах хэрэгтэй юм бэ? Хэзээ үхэхээ ч мэдэхгүй байж бид хааяа ирээдүйд хэт олон зүйлийг төлөвлөдөг юм шигээ. Хүн л юм болохоороо дутагдал, сул тал надад бий. Яахав дээ яадгийн, алдааг минь анзааралгүй өнгөрч, дутууг минь өлгөн авч сүр болголгүй дураар минь орхиоч дээ. Энэ бүгд миний сэтгэгдэл, миний бодрол, юу хүссэнээрээ аашилж болох миний бяцхан эзэнт улсын хил хязгаараас хэтрэхгүй шүү дээ.
No comments:
Post a Comment